Prenataal en geboortetrauma

Jouw eerste ervaringen in de baarmoeder en bij de geboorte vormen de basis voor je emotionele veiligheid en hechting. Maar wat als deze start vol stress, angst of trauma zat? Prenataal en geboortetrauma kunnen diep doorwerken in je zenuwstelsel en hechtingspatronen.

Wat is een prenataal en geboortetrauma?

Prenataal trauma verwijst naar stress en negatieve ervaringen die een baby in de baarmoeder meemaakt. Dit kan variëren van een gespannen moeder tot ingrijpende gebeurtenissen zoals relatieproblemen, verlies of ziekte.

Geboortetrauma heeft betrekking op de omstandigheden rondom de geboorte zelf, zoals een spoedkeizersnede, zuurstoftekort of een vroeggeboorte.

Prenataal en geboortetrauma: De start van je leven beïnvloedt je hechtingsstijl

Deze vroege ervaringen worden niet bewust onthouden, maar ze worden wel opgeslagen in het lichaam en het zenuwstelsel. Dit kan later invloed hebben op hoe je je hecht aan anderen, omgaat met stress en zelfs hoe je je eigen emoties reguleert.

De impact van stress tijdens de zwangerschap

Een baby is vanaf het begin van de zwangerschap verbonden met de emoties van de moeder. Wanneer een moeder veel stress ervaart, maakt haar lichaam stresshormonen aan zoals cortisol en adrenaline. Deze hormonen bereiken de baby via de placenta, waardoor het zich ook in een staat van verhoogde alertheid bevindt. Dit kan leiden tot:

• Overgevoeligheid voor stress en prikkels in het latere leven
• Een overactief zenuwstelsel dat altijd ‘aan’ staat
• Moeite met ontspannen en vertrouwen in anderen
• Diepgewortelde gevoelens van angst, boosheid of onrust, zonder duidelijke reden

Mijn persoonlijke ervaring met prenataal trauma

Mijn oma ontwikkelde PTSS door de Tweede Wereldoorlog. Onbewust gaf ze dit door aan haar kinderen, waaronder mijn moeder. Toen mijn moeder zwanger was van mij, ging ze door een extreem stressvolle periode. Ze ontdekte dat mijn vader vreemdging en hij werd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Daarnaast moest ze ook nog verhuizen en zorgen voor mijn oudere zus.

Je kunt je voorstellen hoeveel spanning er in die periode aanwezig was. Niet alleen bij haar, maar ook bij mij als ongeboren baby. Ik werd te vroeg geboren en was een extreem rustige baby die nauwelijks huilde. Maar naarmate ik ouder werd, droeg ik een constante, onverklaarbare boosheid met me mee.

Pas tijdens een NEI-sessie bij mijn zus Kim ontdekte ik dat die boosheid niet van mij was, maar van mijn moeder. De stress en angst die zij tijdens haar zwangerschap had, had ik letterlijk opgeslagen in mijn lichaam. Kim kon zelfs exact bepalen in welke week van de zwangerschap dit was gebeurd. Toen ik mijn moeder ernaar vroeg, bleek alles te kloppen. Na 30 jaar mocht ik deze boosheid loslaten, een gevoel van diepe dankbaarheid ging door mij heen.

Hoe beïnvloedt geboortetrauma je hechtingsstijl?

De manier waarop je wordt geboren, kan een blijvende impact hebben op je gevoel van veiligheid en vertrouwen in de wereld. Dit kan zich later uiten in jouw hechtingsstijl:

Angstige hechting: moeite met alleen zijn, verlatingsangst en een sterke behoefte aan bevestiging. Dit kan ontstaan als de moeder veel stress ervaarde tijdens de zwangerschap.

Vermijdende hechting: een diepgeworteld gevoel dat je op niemand kunt vertrouwen en alles zelf moet doen. Dit kan het gevolg zijn van emotionele afstand tijdens de eerste maanden na de geboorte.

Gedesorganiseerde hechting: een mix van angst en afstandelijkheid in relaties. Dit komt vaak voor bij een chaotische of traumatische start in het leven.

Veilige hechting: een gevoel van stabiliteit en vertrouwen in relaties, meestal voortkomend uit een kalme en liefdevolle zwangerschap en geboorte.

Kun je de gevolgen van prenataal trauma helen?

Ja! Prenataal en geboortetrauma kunnen worden verwerkt door bewustwording en gerichte helingstechnieken. Veel emoties die niet van jou zijn, kunnen alsnog worden losgelaten.